Neckar bouwde in licente 6619 exemplaren van de Fiat 850 en noemde deze "Adria". In de eerste bouwjaren werden deze uitgerust met een linnen dak maar door allerlei problemen werd later overgegaan op stalen schuifdaken. Die problemen waren zo vervelend dat Neckar kostenloze ombouw naar een stalen dak verzorgde.
De Adria van Remo waar ik eerder over schreef is er een van 1966 en heeft een stalen schuifdak. Hij dacht jarenlang dat er nergens meer exemplaren bestonden tot......
En schreef me dit verhaal:
Opoe heeft familie.
Op 12 mei 1966 wordt een Neckar Adria geregistreerd in Nederland en dus met origineel Nederlands kenteken. Ze is niet de enige: tot nu toe weet ik dat er twaalf in Nederland zijn geregistreerd waarvan Opoe, zoals de Adria eerbiedig wordt genoemd, de oudste is. Op Opoe na bestaan ze niet meer. Er was verder geen tweede Neckar Adria meer bekend; niet in België, niet in Duitsland. De geschiedenis zou leren dat de meeste van de 6619 gebouwde in Frankrijk terecht zijn gekomen. In Frankrijk rijdt een blauwe “Adria”, een omgebouwde Fiat met Fiat-Abarth en Neckar logo’s op haar lichaam, een verkeerde kleur en op de logo’s na mist zij de specifieke kenmerken van een Adria.
Op 5 december 1988 word ik de trotse eigenaar van deze bijzondere Nederlandse 850. Sindsdien is het speuren naar de afwijkende onderdelen van een Adria: de geheel rode achterlichten, oranje knipperlichten, de emblemen. Dat is in de loop der jaren gelukt. De auto geeft zoveel rijplezier, het telkens moeten vertellen dat het geen Fiat of Seat is blijft een genot: hier staat een krasse, bijzondere dame.
Maar een tweede wordt niet gevonden. Niet bij clubs, niet op internet; 35 jaar lang niets en je begint bijna te geloven dat het echt de enige nog is die is overgebleven. Tot in november 2023 de opzet wordt gemaakt van een brief naar een museum. Na mijn dochter is er geen opvolger die in Opoe zal rijden en ze verdient een plekje waar iedereen net zo van haar kan genieten als nu het geval is.
Tijdens het schrijven van deze brief verwijs ik de directie naar Google: daar staat immers die enige overgebleven 850. Voor de zekerheid kijk ik internet nog even na. Bijna verstijfd blijf ik in mijn stoel zitten: een onbekend plaatje van wat duidelijk een Neckar 850 Adria is. ‘A Vendre’ staat er bij de 3 vage foto’s. Bouwjaar 1965, dus een jaar ouder dan Opoe.
Ongeloof maakt zich meester van mij. Vijfendertig jaar zoek ik een tweede. Als je je in de historie verdiept van de Adria blijkt het een ondergeschoven kindje te zijn. Logisch, de productielijnen bij Neckar stonden op sluiten en men had geen succes met de Adria. Te duur ten opzichte van de Fiat 850 en het standaard open canvas dak voldeed niet. Het sluitmechaniek waarvan de onderdelen al spoedig afbreken. De directie besloot het dak snel te vervangen door een “stahlschiebedach” dat in de opening van het canvas dakje paste. Ook nu problemen want de plastic geleiders braken na korte tijd af. Het canvas dak was overigens onder garantie om te ruilen voor het stalen dak.
Op een van die vage foto’s staat de auto duidelijk met een canvas dakje.
Het is maar één jaar geproduceerd en deze is aan de ruil van een stalen dak ontkomen. Al ruim 25 jaar staat ze stil, hoort dit bij een Adria?
Opoe stond immers 12½ jaar stil toen ik haar ontdekte. Ze heeft een deukje (makkelijk te verhelpen), krasje en heel oppervlakkig wat roest, niets doorgeroest gelukkig.
Let op het embleem en de volledig rode achterlichten.
Het kostte moeite, het vroeg de nodige hulp maar deze Adria mag binnenkort naar Nederland en zal ze herenigd worden met haar zus. En niet alleen met haar zus: ook broer 1500 CT Siata zal dan klaar zijn. Dat zal een prachtig moment worden. Net als Opoe en de 1500 CT gaat ze niet gerestaureerd worden, blijven ze 100% origineel.
Drie Neckars. Het moet echt niet gekker worden.
