Hits: 1508

Paolo Fagioli kreeg de autosport met de paplepel ingegeven want zijn opa Luigi (bijnaam "de struikrover uit de Abruzzen") was de oudste coureur (53 jaar) die ooit een Formule 1 race heeft gewonnen en was ook de enige Formule 1 coureur die in de 19e eeuw werd geboren.

Paolo was was een van de eersten die geloofde in de Formule 850 en in het voorjaar van 1966 bouwde hij al zijn eerste auto voor deze competitie. Die auto was afgeleid van zijn eerdere Formule Baby Junior met Steyr-Puch-motor. De motor werd vervangen door de volgens de regelementen voorgeschreven motor van de Fiat 850 Coupé die hij koppelde aan de versnellingsbak van een Fiat 500 D. In de herfst van 1967 bouwde hij een volledig nieuwe auto, gebouwd rond een buizenframe en met een kunststof carrosserie. De motor leverde 78 pk bij 7.400 tpm, waarmee een maximumsnelheid van ongeveer 190 km/u haalbaar was.

Links de eerste Formula 850 van Fagioli, rechts de aangepaste versie van 1967

Op de Salononcino dell'Auto da Competizione in Turijn in 1968 presenteerde Fagioli de 852/M, een nieuwe auto, waarbij het buizenframe opnieuw was ontworpen. De 852/M had schijfremmen van de Triumph Spitfire aan de voorzijde en die van de Abarth 1000 aan de achterzijde. Het vermogen was teruggebracht tot 68 pk bij 7.400 tpm om de betrouwbaarheid te verhogen.

De monoposto kreeg het volgende jaar, in de 853/M, een verbeterd chassis en een motor die was geprepareerd door Genovese. In 1971 werd de aerodynamica bijgewerkt naar de inzichten van die tijd. Het "sigaar"-vormige front werd lager en kreeg een meer vierkante vorm.

In zijn voortdurende zoektocht naar efficiëncy paste Fagioli in 1972 de voorkant aan door de schijfremmen naar binnen te brengen, maar de auto bleek te zwaar en niet krachtig genoeg.

In 1973 werden het chassis, de aerodynamica en de radiatoren verbeterd en werd tuner Lavazza ingeschakeld die een motor van 72 pk en een verbeterde versnellingsbak leverde.
De voorremmen verhuisden zo te zien weer naar de buitenkant,

Het model uit 1974 werd ingrijpend verbeterd, vooral op het gebied van aerodynamica, waarbij goed gekeken was naar de toenmalige Formule 1: de achterwielophanging en de remmen werden vervangen en in plaats van de originele Fiat 500-versnellingsbak werd een nieuwe Colotti T75 gebruikt; voor de motoren ging Fagioli langs bij Del Giovane.

Deze Fagioli stond begin 2023 te koop; volgens de verkoper is het er een uit 1972.

Hits: 1467

Biraghi Autocorse was het bedrijf waar Luciano Biraghi zijn opvoerkunsten deed. Hij begon in 1965 met de Formula Junior 500 en het jaar daarna in de Formula 850 en zou tussen 1966 en 1968 in totaal 9 auto's bouwen die werden ingeschreven bij de CSAI. Twee van deze auto's (67.4 and 67.5) werden op zijn naam ingeschreven en werden beschikbaar gesteld aan de coureurs van zijn team, waaronder Lella Lombardi die met 67.4 reed. De andere werden verkocht aan privé coureurs. Ieder seizoen werd de versie verbeterd t.o.v. het vorige jaar.

In 1968 bouwde Luciano Biraghi zijn laatste twee auto's waarvan er een speciaal voor Lella. Dat was de auto met chassisnummer 68.1; Lella Lombardi staat op het certificaat van inschrijving als eigenaar geregistreerd.

Biraghi's waren succesvolle auto's, wie er ook mee reed.
Adelmo Fossati in 1968
Lella Lombardi in 1970, ze werd tweede in 1971
Orazio Ragaiolo in 1972
Giacomo Ballarino (een race gewonnen in 1975 en een 1977)

Biraghi 1966

Biraghi formula 850 met chassisnummer 001 uit 1966. Deze auto stond, volledig gerestaureerd, te koop bij Aquarama.

Deze foto toont een van de 3 ribben van het chassis, een fundamenteel en essentieel kenmerk van alle Biraghis.

In 1967 kreeg de Biraghi onder andere een langere wielbasis

De Biraghi van 1968, met kleine aanpassingen aan de ophanging

Biraghi 1969. De verbeteringen voor dit jaar waren een nieuwe voorwielophanging, betere besturing en remmen en een krachtiger motor.
Ook de carrosserie werd aangepast.

Lella Lombardi in de Formula 850 in een Biraghi:
 

De auto met chassisnummer 68/1 stond later op de beurs `Auto e Modo d'epoca` in Padua:

Lella Lombardi was een van de coureurs in het team van Biraghi. Ze was de tweede vrouw in de Formule 1 maar de enige die ooit in een Grand Prix in de punten eindigde. Ze reed in totaal 17 races voor de teams van March Engineering, RAM Racing en Williams. Wat niet veel mensen weten is dat ze in de jaren 70 deelnam aan de Formule 850 en daar de titel won. 

Ze begon te racen op haar 11e en op haar 24e debuteerde ze in de Formula Monza. Ze had talent maar omdat ze niet uit een rijke familie kwam duurde het lang voor ze doorbrak. Na 3 jaar ging ze over naar de Formule 3 en in 1974 in Engeland naar de Formule Ford Mexico en tussen 1974 (ze was toen 33) en 1976 nam ze deel aan de Formule 1. Tot haar dood in 1992 bleef ze racen en tot nu toe heeft geen enkele vrouwelijke coureur haar Formule 1-record gebroken.

Op de website die aan Lella Lombardi is gewijd vond ik deze video waarin Luciano Biraghi vertelt over de Formula 850 (wel in het Italiaans).

Ik heb ook een film van een race met een Biraghi Formula 850.

Deze foto's laten wat meer details van de achterkant zien:

Aan het externe oliefilter is veel aandacht besteed. Het is wel een blok waar een mogelijkheid voor een opschroeffilter aanwezig is.

De voorwielophanging: